Foto’s selecteren en afwerken, het is een behoorlijke routine geworden door de jaren heen.
De afgelopen dagen heb ik me door een week Duchenne Heroes geworsteld. Soms word je erg blij van wat je ziet, soms is het nét niet geworden wat je hoopte. Vooral als je favoriete lens ter reparatie opgestuurd is na een gevalleteje struikelen op de Galibier. (Total loss hoorde ik vandaag van de reparateur..).
Als één na laatste batch zit ik een hele hoop hilarische foto’s van het eindfeest in Arcen te bekijken. Prachtig om te doen. Af en toe tranen van het lachen als je terugdenkt aan het mooie feestje.
Daarna, ’s avonds, als de rest van de familie de hort op is, ook maar aan de laatste etappe beginnen. In een nostalgische bui zet ik Ein Deutsches Requiem van Brahms op. Hard. Ik heb in het verleden dit stuk meermalen mogen uitvoeren met verschillende koren en orkesten en het blijft een geweldig stuk waar zowel de zwaarmoedigheid van Brahms goed in te horen is, maar ook de hoop dat na de dood niet alles verloren is. Wat je daar ook van maken wil.afb
Het blijkt niet de gemakkelijkste keuze te zijn. Bij het zien van de foto’s van de aankomst in met deze soms overweldigende muziek, moet ik af en toe even stoppen. De ogen worden wazig en ik moet wat tranen wegvegen. Want een beetje zicht moet je toch wel houden als je foto’s verwerkt.
Als Lightroom de foto’s exporteert, wat wel even duurt met 270 foto’s, zit ik nog te genieten van het laatste deel van het Requiem. Waarom ik dit stuk opzette weet ik niet. Ik had het al een paar jaar niet meer gehoord. Maar het bracht me wel in een geweldige stemming deze avond. (Ik weet, je moet er van houden…). Veel mooie herinneringen en in combinatie met de foto’s soms erg bijzonder.
“Daß sie ruhen von ihrer arbeit; denn ihre werke folgen ihnen nach” is de laatste zin van het stuk. Alles is ge-upload en staat online. We kunnen rusten.
Wat muziek niet kan doen met een mens.