Mensen zijn vreemde wezens. Tenminste, het wezen dat in mij schuilt is nogal vreemd.
Al weken neem ik me voor weer op de fiets te stappen na mijn omzwervingen door zuidelijk Europa. Fantastisch om dat zwerven te doen maar ook redelijk slopend.
Het is na zo’n hectische tijd lekker om rustig achter mijn bureau te zitten te pielen met foto’s en websites. Muziekje aan, bakje koffie, koekje erbij….. Heerlijk.
Maar naar een week begint het toch te kriebelen. Je merkt dat dat stilzitten en heerlijk eten en drinken je toch wel in de weg begint te zitten. Ik ben zo’n type die al aankomt als hij aan een pizza denkt. En ik maak heeele lekkere pizza’s als ik dat mag zeggen. (Ja dat mag ik zeggen) Maar ook het bewegen wordt lastiger. Na al die weken op de motor ben je zo stijf als een deur. En dat stilzitten er na helpt ook niet echt.
Dus al een paar weken neem ik me voor om weer op de racefiets te stappen. En gek genoeg is er elke dag wel iets waardoor het niet door gaat. Of waardoor ik het niet door laat gaan… Op een of andere manier kom ik er niet toe om mijn fietskleren aan te trekken en op het groene monster te stappen. En intussen voel je jezelf steeds dikker en slapper worden.
Vanochtend stapte ik uit bed en heb gelijk mijn fietskleren aangetrokken. Er was geen weg terug. Fietsen wordt het vandaag.
Onderweg zit je te bedenken waarom je eigenlijk niet op die fiets stapt. Het is heerlijk buiten. Zonnetje, herfstkleuren, koeien, zwanen. Alle registers worden open getrokken om mij een fantastische rit te bezorgen. Eerst maar een dik uur op de fiets gezeten. Van mijn hoofd mochten het er ook wel 3 zijn maar mijn lichaam moest toch duidelijk even wennen aan al dat bewegen. Maar dat gaan we de komende weken wel weer inhalen.
Fietsen is heerlijk!